7.

Rano jak wstał i się „wyszykował” od razu udał się do kancelarii adwokackiej. Chciał już jak najszybciej zakończyć oficjalnie związek z Olallą  i wziąć  pod całkowitą opiekę Norę.

Wszedł do budynku pewnym krokiem. Był pewien swojej decyzji. Nie zamierzał się wycofywać w ostatnim momencie. Klapka padła, nie ma odwrotu.

Spytał się  sekretarki, który adwokat w tej chwili jest wolny, na co ona skierowała go na pierwsze drzwi na lewo. Spojrzał na nią i serdecznie podziękował. Udał się w stronę tych drzwi, gdzie widniało nazwisko „ Cornelsen”. Zapukał a kiedy usłyszał ‘ Proszę wejść’, wszedł. Przywitał się z adwokatem uściśnięciem dłoni, po czym od razu przeszedł do rzeczy, zaraz po tym jak się przedstawił.

- Chciałbym się rozwieść z żoną. – powiedział na jednym wdechu – I zatrzymać przy sobie, niespełna roczną córeczkę.

- Rozumiem. Skoro mam pana reprezentować w sądzie, muszę wiedzieć wszystko. Więc, dlaczego chce Pan się rozwieść?

- Olalla, znaczy moja żona… - zawiesił się. To wszystko wróciło. To co zobaczył wtedy, w ich domu… - moja żona mnie zdradziła.

- Dlaczego chce Pan przejąć całkowicie władzę rodzicielską nad córeczką? – spojrzał na niego smutnie.

- Olalla pije odkąd odszedłem od niej.  – wypuścił głośno powietrze. Nie sądził, że tak skończy się jego związek z miłością swego życia, za którą uważał Olallę.

- Jest w stanie ktoś to potwierdzić?

Fernando przytaknął i odpowiedział, że i sąsiedzi w Londynie jak i jego przyjaciel, który tu mieszka.

- Nie mieszka Pan z żoną… Od kiedy?

-  Będzie już jakiś miesiąc…

- Widział się Pan z córką?

Torres pokręcił głową i znów posmutniał.

- Olalla mieszka z córką  w Londynie. Ja przyjechałem tu kilka tygodni temu, bo miałem zgrupowanie, a potem mecz w barwach hiszpańskich, międzynarodowy, z Portugalią.  Teraz mam miesiąc wolnego  i chciałem pojechać do Londynu zobaczyć córkę. Spakować ją i zabrać tu, do Hiszpanii.

-Wie Pan, że tak nie można, ale ja jakbym był na pańskim miejscu, tak samo bym postąpił. To chyba najważniejsze pytanie. Ile jest Pan w stanie poświęcić, by zdobyć wyłączne prawo do opieki nad dzieckiem? – Cornelsen był zdziwiony, że gwiazda futbolu ma tak ciężko w życiu. Że boryka się z takimi problemami. Nie spodziewał się nigdy, że będzie w sądzie reprezentował gracza Chelsea Londyn i jednego z podstawowych zawodników kadry hiszpańskiej.

- Wszystko – odpowiedział smutno.

- W takim razie, musi Pan podpisać w paru miejscach. Chodzi o to, że daje mi Pan pełnomocnictwo do reprezentowania w sądzie. Że jakiekolwiek ugody od prawnika pana żony najpierw będą przychodziły do mnie, a potem ja dzwonię to Pana.

Torres przytaknął i podpisał we wszystkich podanych przez adwokata miejscach.

- Chciałbym prosić Pana o…

- dyskrecję. Będzie w stu procentach – przerwał i dokończył prawnik.

- Dziękuje bardzo – Torres się pożegnał uściśnięciem dłoni

- Wszystkie dokumenty wyślę jeszcze w tym tygodniu do pańskiej żony. Aha i jeszcze jedno. Rozprawy będą prowadzone tu, czy w Londynie?

- Tutaj, żona jest też hiszpanką.

Prawnik przytaknął i pożegnał się z El Nino.

***

Kiedy Fernando wychodził z budynku, poczuł, że kamień spadł mu z serca.  Wyjął telefon z kieszeni i wybrał dobrze znany mu numer. Po dwóch sygnałach usłyszał głos przyjaciela.

- Rozwodzę się. Olalla będzie miała papiery najpóźniej w przyszłym tygodniu – powiedział Fernando i kierował się do swojego auta.

Usłyszał tylko jak jego przyjaciel wypuszcza głośno powietrze.

- Rozumiem, że jesteś tego pewien?

- Jak cholera – odpowiedział Fer i ruszył z piskiem opon.

***

- Rita, jesteś pilnie wzywana na salę operacyjną! Juan chce byś asystowała – powiedziała Cristie, gdy tylko zobaczyła wchodząca do szpitala przyjaciółkę.

- Jasne, powiedz, że będę za pięć minut.

Dziewczyna wpadła do socjalnego i w mgnieniu oka się przebrała i pognała na salę operacyjną, uprzednio dokładnie myjąc ręce i wkładając odpowiednie rzeczy.

- To zaczynamy, panno Cortez – powiedział Garcia i wziął się „ do roboty”.

- Proszę tu… O cholera! Krwawi! Zacisk, szybko! – krzyczał wręcz.

Dziewczyna szybko wykonała polecenie. Z racji, że lekarz przytrzymywał co innego, ona musiała zaciskać.

- Migotanie! Digoksyna! – rozkazał. Pielęgniarka podała odpowiednią dawkę.

Na chwilę pomogło…

- Cholera, teraz zatrzymanie akcji serca! Defibrylator! To stu dwudziestu!

Pielęgniarka nastawiła maszynę i podała elektrody lekarzowi.

- Odsunąć się.

Przyłożył do ciała, które po zetknięciu minimalnie podskoczyło. Lekarz ponowił czynność kilka razy, zwiększając moc, lecz to nie zdało się na nic.

- Czas zgonu, trzynasta pięćdziesiąt dwie. – powiedział smutno Juan, po czym zaczął ściągać fartuch, rękawiczki i kierować się w stronę wyjścia z Sali.

Dziewczyna stała smutna i patrzyła z niedowierzaniem. Mimowolnie do oczu zaczęły napływać łzy.

Powolnym krokiem szła do wyjścia, ściągając rzeczy ochronne.

Popatrzyła na lustro i wciąż nie mogła uwierzyć.

Tuż obok niej stał jej „opiekun”.

- Trzeba się przyzwyczajać. Taka praca, nie da się wszystkich uratować – powiedział po czym poklepał ją po ramieniu.

- Żeby to było takie łatwe – mruknęła i się rozpłakała.

Był to pierwszy pacjent, który umarł jej na stole operacyjnym.

_______

No i jest siódemka. Mam napisane do 13 odcinka i będę pisała ile się da, aż do rozpoczęcia roku. Obiecałam sobie, że skończę opowiadania, choćby nie wiem co!

Mam nadzieje, że rozdział przypadł Wam do gustu, choć trochę.