13.

- Nora, jesteśmy już w Hiszpanii – powiedział z uśmiechem na ustach do swojej córki, która cały czas się uśmiechała. Fer tylko poczekał na bagaże i jak już je odebrał skierował się  do taksówki w której zadzwonił do Rity. Odebrała dopiero po trzecim sygnale, witając do entuzjastycznie.

- O której kończysz? Chciałem ci kogoś przedstawić – uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- Za dwie godziny, miałam poranna zmianę. – odpowiedziała – Wpadnijcie do mnie koło szesnastej, dobrze?

- Jasne, będziemy. Buziaki – uśmiechnął się kiedy zakończył połączenie. Poprawił sobie córkę na kolanach i przytulał się do niej przez całą podróż do jego domu, która trwała niecałe czterdzieści minut doliczając korki.

Wszedł do domu i zostawił torby w przedpokoju. Zaprowadził małą do jej nowego pokoju, w którym były wszystkie zabawki jakie dziecko mogłoby sobie tylko zamarzyć. Kolor ścian był w odcieniu jasnego różu, z fioletowymi konikami. Dziewczynka aż piszczała z radości, przytulając się do swojego największego misia, jakim był kolorowy słoń. Fernando zaczął rozpakowywać ubranka córki i wkładał je do odpowiednich szuflad. Nagle usłyszał dzwonek do drzwi. Zszedł po schodach, nasłuchując czy Nora oby nie płacze. Otworzył drzwi a w nich ujrzał swojego przyjaciela ze swoimi córkami. Jedna spała smacznie w wózku, natomiast druga skakała  w miejscu, trzymając się kurczowo ręki tatusia.

- Stary, ale masz wyczucie czasu – odpowiedział Fer i przytulił się do Villi, klepiąc go po plecach.

- Wiem – zaśmiał się David i wszedł do mieszkania przyjaciela. – No i gdzie ta twoja księżniczka, której już tak długo nie widziałem?

Nando się uśmiechnął i zaprowadził kompana ze starszą córką do pokoju Nory. Zaida ucieszyła się bardzo, że ma już tak blisko swoją młodszą koleżankę i od razu zaczęła się z nią bawić. Mężczyźni zeszli na dół do kuchni. David wrócił się po młodszą, śpiącą córkę i zaczęli rozmawiać bez obaw. Fernando wiedział, że Zaida jest bardzo mądrą i rozsądną dziewczynką jak na swój wiek i nie bał się zostawić z nią Nory.

- Jesteś wniebowzięty, że wreszcie masz córę przy sobie, co? – uśmiechnął się David, patrząc na  Torresa.

- I to jeszcze jak. Cieszę się, że jest tu ze mną i będzie… przynajmniej do końca mistrzostw w RPA.

- Czyli jedzie z tobą? Rita też?

Fern tylko się uśmiechnął pod nosem i przytaknął.

- No stary, szalejesz! A co z Austrią?

- Nora pojedzie ze mną i zatrudnioną już opiekunką. Zaufaną opiekunką – zaśmiał się Nando i zaproponował coś do picia. Przyszły napastnik Barcelony odmówił, spoglądając do wózka.

David spędzał z Fernando tyle czasu ile się dało. Wiedział, że po Mistrzostwach każdy pójdzie w swoją stronę i pozostanie tylko telefon i internet. Hiszpańska „ Dziewiątka” pojedzie znów do Chelsea, a on sam przeprowadzi się do Barcelony.

Potem już rozmawiali o nie co przyjemniejszych tematach niż kolejne przyjacielskie rozstanie  i powrót do klubowych rozgrywek. Gawędzili o nadchodzących Mistrzostwach i o tym, że już są dość zmotywowani by je wygrać. Nikt nie wierzył, że uda im się zdobyć Mistrzostwo Europy sprzed dwóch lat a jednak. Udało się, więc czemu nie miałoby się udać i tym razem?

***

- Przepraszam za spóźnienie, ale zagadałem się z Villą – zaczął od razu się tłumaczyć jak tylko dziewczyna otworzyła mu drzwi. Ucałował jej policzek na przywitanie.

-A mówią, że to baby gadają godzinami – zaśmiała się, na co Nando jej zawtórował.- A co to za ślicznotka, która się trzyma tatusia szyi – spytała słodkim głosikiem i pogłaskała dziewczynkę po policzku, która nie była już przestraszona, lecz roześmiana.

- Rita, poznaj moją księżniczkę, która zawładnęła moim sercem od dnia swoich narodzin – powiedział Fernando i przedstawił swoją córkę, blondynce.- Nora, to jest ciocia Rita – dopowiedział, zwracając się do swojej córeczki.

- Siadajcie -  zaprosiła ich z przedpokoju do salonu. – Zjesz coś? Właśnie ugotowałam spaghetti – zwróciła się do Torresa, patrząc mu prosto w brązowe tęczówki.

- Z miła chęcią – odpowiedział.

- A masz coś dla Nory? Zagotować jej mleko? – spytała i posłała mu ciepły uśmiech.

Ten się zaśmiał i przytaknął głową. Usiadł na kanapie i dał swojej córce kilka zabawek, które zabrał z domu by zająć czymś dziewczynkę.

- Urocza jest – powiedziała szeptem do Fernanda, patrząc mu w oczy, a potem przenosząc wzrok na córkę, która spała na bardzo dużym i miękkim fotelu.  – I będzie śliczną dziewczyną. Będziesz musiał odganiać od niej chłopców, miotłą – zaśmiała się i popiła kawę. Zawtórował jej a palcami przytrzymał jej podbródek. Musnął jej usta, tak jakby czekał na pozwolenie na kontynuowanie tego. Odłożyła kawę i dała mu się ponieść. Całował ją coraz namiętniej, obejmując ją w pasie. Następnie dłonią wędrował wzdłuż jej kręgosłupa, wzbudzając w niej dreszcze.

Nagle rozległ się płacz dziewczynki. Oderwali się od siebie i Fernando podszedł do córki, biorąc ją na ręce. Zaczął śpiewać jego ulubioną i najbardziej zapadającą w pamięć kołysankę, z jego dzieciństwa. Nora znów usnęła i tym razem, Rita zaprowadziła go do swojego pokoju, by tam położył córkę.

- A więc na czym skończyliśmy? – spytał i uśmiechnął się zawadiacko. Ona wpiła się w jego usta, biorąc w swoje ręce jego twarz. On objął ją ponownie w pasie i przyparł do ściany. 

______

i tak oto tym sposobem memy odcinek trzynasty! :D

Wiecie, że zostały mi 4 odcinki + epilog do końca? :)

Wczoraj zrodził się w mojej głowie KOLEJNY już pomysł na opowiadanie. Powoli je realizuje ^^

do następnego :*