17.

Wylądowali na madryckim lotnisku. Fernando już odkąd pojawił się w terminalu, rozglądał się  za swoją dziewczyną. Powierzył córkę swojemu przyjacielowi i ruszył w poszukiwaniach Rity. Kiedy ją dostrzegł podbiegł do niej.

- Wreszcie jesteś! – blondynka przytuliła się do Fernanda, całując uprzednio jego usta i policzek.

- Też się stęskniłem – powiedział i uniósł delikatnie dziewczynę. Była od niego niższa i lżejsza, więc nie miał problemu z jej podniesieniem. Trzymała się jego szyi i przytulała mocno.

Za sobą usłyszeli odchrząknięcie. Fer postawił dziewczynę na posadzkę, lecz wciąż obejmował w pasie. Odwrócili się i zobaczyli przyjaciela chłopaka, który trzymał córeczkę Nando.

- David Villa- przedstawił się  i zilustrował dziewczynę od góry do dołu. Uśmiechnął się szeroko i podał dłoń.

- Rita Gonzalez – uścisnęła jego dłoń i również uśmiechnęła. -  Miło mi.

- Mnie również.

Po chwili David oddał córkę Fernandowi i ruszył do swojej żony i dzieci.

- Nie boisz się mojego piłkarskiego świata? – spytał, dając Norę Ricie na ręce, a sam wziął swój bagaż.

- Ani trochę! Do odważnych świat należy – zaśmiała się, zerkając na napastnika.

Najpierw przyjechali do jej domu, gdzie na Fernanda czekał już ciepły obiad w postaci spaghetti. Dla Nory przygotowała kaszkę i nakarmiła dziewczynkę. Potem dosiadła się do stołu i sama zaczęła jeść swoją porcję makaronu.

- Genialne – powiedział Fer, wkładając talerz do zmywarki.

- Miło mi to słyszeć – puściła mu oczko i dokończyła swoje jedzenie.

Usiadła obok Nando na kanapie i tak po prostu się do niego przytuliła.

Stęskniła się za nim bardzo. Przywykła do jego obecności, a takie rozstanie jeszcze bardziej ją uświadczyło w przekonaniu, że najzwyczajniej w świecie go kocha.

- Co byś powiedziała na to byśmy razem zamieszkali? – spytał znienacka. Ona się od niego osunęła, lekko zdziwiona.

Zamieszkać? Z nim?

- Naprawdę chcesz tego? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Nie jest dla ciebie za wcześnie?

On tylko pokręcił głową.

- Fer, ja nie jestem tego taka pewna. Owszem kocham cię, ale nie za szybko?

- Ale z czym tu zwlekać? Lada chwila wyjedziemy do RPA i tam spędzimy razem urocze tygodnie. Nora cię uwielbia! Mi nie daje się nakarmić, bez ówczesnego marudzenia – spojrzał na nią swoimi brązowymi tęczówkami, które wyrażały wszystko. Chęć  tego by z nim zamieszkała. Radość z tego, że jest w tej chwili z nią.

- Cieszę się, że Nora aż tak bardzo mnie polubiła – powiedziała po chwili namysłu lekko uśmiechnięta– Co ty na to bym po Mistrzostwach się do ciebie wprowadziła?

- Jestem wniebowzięty – namiętnie wpił się w jej usta i obejmując w pasie. Po chwili już leżał nad nią na kanapie i błądził rękami po jej plecach i ramionach.

*

- Rita, już musimy wychodzić – pośpieszał ją Fernando z Norą na rękach.. Wszedł do jej mieszkania i zabrał walizki. Dziewczyna zerknęła ostatni raz czy aby wszystko wzięła i wyszła z domu, zamykając go na wszystkie spusty.

- A co z królikiem! – spanikowała i już chciała ponownie wejść do mieszkania, kiedy poczuła na swojej dłoni, dłoń Torresa

- Zawiozłaś go wczoraj do rodziców – powiedział spokojnym głosem i razem udali się do taksówki, którą wcześniej przyjechał Nando. Przyznała mu rację i wsiadła do samochodu, biorąc na kolana córkę Fernando. Kiedy sam wsiadł, taksówkarz ruszył z piskiem opon, by jak najszybciej dotrzeć  na lotnisko.

- Stresujesz się? – spytał El Nino, widząc zmieszanie na twarzy dziewczyny.

- Trochę – uśmiechnęła się blado – Nie wiem jak zareagują twoi koledzy na mój widok, czy mnie polubią czy będą mieli do mnie uwagi.

- Jak David cię polubił to reszta również – puścił jej oczko i złapał jej zimną dłoń. Musnął jej policzek i rozglądał się przez okno.

 _____

no to mamy przedostatni odcinek. 

Znowu krótko, ale ja nie potrafię pisać długich odcinków :) 

p.s te moje trzy opowiadania się bardzo ładnie piszą, wiecie? :D